رسم زندگی این است روزی کسی را دوست داری و روز بعد تنهایی به همین سادگی او رفته است و همه چیز تمام شده مثل یک مهمانی که به آخر می رسد و تو به حال خود رها می شوی چرا غمگینی ؟ این رسم زندگیست پس تنها آوازبخوان

چه تلخ است…

شب ها خوابم نمی برد...

از درد ضربات شلاق خاطراتت روی قلبـــــم

بی انصاف....

محکم زدی ،

جایش مانده است

جـــــدا که شدیم…

هر دو به یک احســـاس رسیدیم

تو به “فراغـــــــــــت”

من به “فراقــــــــــــت”

یک حرف که مهم نیست…

بعضی وقتا هست که دوس داری کنارت باشه…
محکم بغلت کنه…
بذاره اشک بریزی راحت شی….
بعد آروم تو گوشت بگه: ” دیوونه من که باهاتم “

با خودم عهد بستم…

بار دیگر که تورا دیدم …

بگویم از تو دلگیرم…

ولی باز تو را دیدم…

و گفتم : بی تو میمیرم…

مگه قلب من بت بود..!!!

که خدا تو را …

برای شکستنش فرستاد….؟؟؟

چرا؟؟؟!!!

خنده ام میگیرد…

از اینکه…

هنوز بهت فکر میکنم…

خدایا کمکم کن…

خسته شده ام…

وقتی مال من نیست…

چرا تو فکرمه…!!!

آنقــدر مــــرا سرد کـــرد ؛

از خــــودش .. از عشـــق

کــه حـــالا بــه جـــای دلبستن ،  یــــخ بستــه ام!

آهــــای !!! روی احســاســم پــا نگذاریــد

لیـــز می خوریــد…

گاهی نیاز داری به یه آغوش بی منت

که تو رو فقط و فقط واسه خودت بخواد

که وقتی تو اوج تنهایی هستی

با چشماش بهت بگه :

هستم تا ته تهش! هستی؟؟؟

گرچه سكوت بلندترين فرياد عالم است ولي گوشم ديگر طاقت

فريادهاي 

تو را ندارد عزیز دلم كمي با من حرف بزن

   نه دل در دست محبوبي گرفتار،

نه سردرکوچه باغي برسردار

 از اين بيهوده گرديدن چه حاصل ؟؟ 

پياده مي شوم، دنيا نگهدار